រាជធានីភ្នំពេញ ថ្ងៃទី១៣ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២០
ប្រសិនបើគ្មានការធ្វើវិសោធនកម្មទៅលើច្បាប់ថ្មីស្តីពីការគ្រប់គ្រងប្រទេសក្នុងភាពអាសន្នជាបន្ទាន់នោះទេ ច្បាប់នេះនឹងផ្តល់អំណាចដល់រាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា (“រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា”) ក្នុងការដាក់កំហិតទៅលើសេរីភាពមូលដ្ឋានរបស់ប្រជាពលរដ្ឋដោយគ្មានដែនកំណត់។ ច្បាប់ដែលបានប្រកាសចូលជាធរមាននាពេលថ្មីៗនេះតាក់តែងឡើងដោយមិនមានការពិគ្រោះយោបល់គ្រប់គ្រាន់ជាមួយភាគីពាក់ព័ន្ធ។ ខណៈពេលដែលយើងខ្ញុំទទួលស្គាល់ថារដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាបានបង្ហាញគោលបំណងក្នុងការធ្វើសេចក្តីព្រាងច្បាប់នេះ ដើម្បីការពារសុខភាពសាធារណៈក្នុងកំឡុងពេលការរាតត្បាតមេរោគកូវីដ១៩ យើងខ្ញុំជាអង្គការសង្គមស៊ីវិលនិងសហគមន៍ដែលមានរាយនាមដូចខាងក្រោម សូមសម្តែងនូវការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងចំពោះច្បាប់នេះ ដែលអាចផ្តល់អំណាចដោយគ្មានដែនកំណត់ដល់រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាក្នុងការដាក់កំហិតទៅលើសេរីភាពមូលដ្ឋានដែលអាចបង្កការគំរាមកំហែងយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់សិទ្ធិមនុស្ស។ យើងខ្ញុំសូមអំពាវនាវដល់រដ្ឋាភិបាលអោយមានការពិគ្រោះយោបល់ជាបន្ទាន់ និងប្រកបដោយអត្ថន័យជាមួយអ្នកពាក់ព័ន្ធនានា រួមទាំងការិយាល័យឧត្តមស្នងការទទួលបន្ទុកសិទ្ធិ មនុស្ស ព្រមទាំងធ្វើវិសោធនកម្មច្បាប់នេះដើម្បីធានាថាច្បាប់នេះគោរពតាមកាតព្វកិច្ចសិទ្ធិមនុស្សរបស់កម្ពុជា។
ច្បាប់ស្តីពីការគ្រប់គ្រងប្រទេសក្នុងភាពអាសន្ន ត្រូវបានអនុម័តយ៉ាងឆាប់រហ័ស ស្របពេលដែលមាន ការបង្ក្រាបនិងការបំបិទសំឡេងសង្គមស៊ីវិលនិងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយឯករាជ្យនៅកម្ពុជាមួយឆ្នាំកន្លងមកនេះ។ ចាប់តាំងពីការចាប់ផ្តើមនៃការរាតត្បាតជំងឺកូវីដ១៩ មក គេសង្កេតឃើញថាមានការរឹតត្បឹតកាន់តែច្រើនៗឡើងទៅលើសិទ្ធិមនុស្សជាពិសេសសេរីភាពបញ្ចេញមតិដែលត្រូវបានធានានិងការពារនៅក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញ។ ការដាក់កំហិតនេះរួមបញ្ចូលទាំង ការចាប់ខ្លួនមនុស្សចំនួន ៤០ នាក់ដោយចោទប្រកាន់ថាចែករំលែក “ព័ត៌មានក្លែងក្លាយ” អំពីមេរោគកូវីដ១៩ យោងតាមរបាយការណ៍របស់ប៉ូលីស ការចាប់ខ្លួនលោក សុវណ្ណ រិទ្ធី ដែលជាអ្នកសារព័ត៌មាន និងការដកហូតអាជ្ញាប័ណ្ណTVFB និងការគំរាមចាប់ខ្លួនអ្នកការពារសិទ្ធិមនុស្សណាដែលហ៊ានរិះគន់ទៅលើវិធានការរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការប្រឆាំងនិងទប់ស្កាត់មេរោគកូវីដ១៩។ យើងខ្ញុំមានការព្រួយបារម្ភពីស្ថានភាពបំបិទសំឡេងនេះថាអាចនឹងកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរតាមរយៈ ការអនុវត្តច្បាប់ស្តីពីការគ្រប់គ្រងប្រទេសក្នុងភាព អាសន្ន។
ការប្រកាសដាក់ប្រទេសក្នុងភាពអាសន្នមិនមែនមានន័យថាសិទ្ធិមនុស្សទាំងស្រុងនឹងត្រូវដកហូតនោះទេ។ យោងតាមច្បាប់ជាតិនិងអន្តរជាតិ ប្រទេសកម្ពុជាអាចតាក់តែងច្បាប់នេះដើម្បីគ្រប់គ្រងរដ្ឋក្នុងភាពអាសន្ន ដោយធានាថាភាពអាសន្នជាសាធារណៈអាចត្រូវបានគ្រប់គ្រងស្របតាមច្បាប់ ហើយរដ្ឋជាច្រើននៅទូទាំងពិភពលោកក៏បានអនុម័តច្បាប់បែបនេះរួចហើយ។ ការបង្កើតច្បាប់នេះ គឺស្របនឹងមាត្រា ២២ នៃរដ្ឋធម្មនុញ្ញ និងមាត្រា ៤ នៃកតិកាសញ្ញាអន្តរជាតិស្តីពីសិទ្ធិពលរដ្ឋនិងសិទ្ធិនយោបាយ ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយក្នុងទម្រង់បច្ចុប្បន្ន ច្បាប់នេះបង្ហាញពីហានិភ័យគួរឱ្យព្រួយបារម្ភចំពោះសិទ្ធិមនុស្សនៅកម្ពុជា ដោយសារច្បាប់នេះផ្តល់ឱ្យ រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជានូវអំណាចយ៉ាងទូលំទូលាយក្នុងការអនុវត្តវិធានការរឹតត្បិតសិទ្ធិមនុស្ស ។
យោងតាមច្បាប់អន្តរជាតិ ប្រសិនបើមានវិធានការដកហូតកាតព្វកិច្ចគោរពសិទ្ធិមនុស្សពីរដ្ឋាភិបាលក្នុងពេលមានអាសន្ន វិធានការនោះត្រូវធ្វើឡើងដោយភាពចាំបាច់និងសមាមាត្រទៅនឹង “ស្ថានភាព” ជាក់ស្តែង។ នេះមានន័យថារដ្ឋាភិបាលត្រូវតែធានានូវចរិតលក្ខណៈ និងវិសាលភាពនៃអំណាចឲ្យអនុវត្តសមស្របទៅនឹងភាពធ្ងន់ធ្ងរនិងប្រភេទនៃភាពអាសន្ននីមួយៗ។ លើសពីនេះទៀត ត្រូវតែអនុវត្តតាមច្បាប់អន្តរជាតិដទៃទៀតហើយមិនត្រូវរើសអើងដោយផ្អែកលើពូជសាសន៍ ពណ៌សម្បុរ ភេទ ភាសា សាសនា ឬស្ថានភាពសង្គមដទៃទៀតឡើយ។ តម្រូវការផ្នែកច្បាប់ដែលបានយកចេញពីកតិកាសញ្ញាអន្តរជាតិស្តីពីសិទ្ធិពលរដ្ឋនិងសិទ្ធិនយោបាយ មានចែងក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញរបស់កម្ពុជា ព្រមទាំងអាចអនុវត្តបាននៅក្នុងច្បាប់ជាតិផងដែរ។ ទោះបីជារដ្ឋាភិបាលបានបញ្ជាក់នៅក្នុងសេចក្តីថ្លែងការណ៍ថ្មីៗនេះរបស់ខ្លួន ទៅកាន់ការិយាល័យឧត្តមស្នងការទទួលបន្ទុកសិទ្ធិ មនុស្សថា នៅពេលដែលច្បាប់នេះត្រូវបានអនុវត្ត នឹងត្រូវយកអនុវត្តដោយប្រុងប្រយ័ត្ននិងផ្អែកលើគោលការណ៍នានានៅក្នុងកតិកាសញ្ញាអន្តរជាតិស្តីពីសិទ្ធិពលរដ្ឋនិងសិទ្ធិនយោបាយក៏ដោយ កំហិតបែបនេះគួរត្រូវបានចែងជាលាយលក្ខណ៍អក្សរនៅក្នុងច្បាប់ផងដែរ ដើម្បីបញ្ជៀសការអនុវត្តផ្ទុយឬការរំលោភបំពាននានា។ បទប្បញ្ញត្តិមួយចំនួននៅក្នុងច្បាប់ស្តីពីការគ្រប់គ្រងប្រទេសក្នុងភាពអាសន្ន មិនបានអនុលោមតាមបទដ្ឋានអន្តរជាតិទាំងនេះទេ។ ខាងក្រោមនេះគឺជាចំណុចគួរឲ្យព្រួយបារម្ភ៖
១. មាត្រា ៥ – អំណាចដែលបានផ្តល់ឱ្យរដ្ឋាភិបាលតាមមាត្រា ៥ គឺគួរអោយព្រួយបារម្ភខ្លាំងណាស់។ ច្បាប់នេះចែងអំពីអំណាចដ៏លើលលប់ និងគ្មានការតាមដានដល់រដ្ឋាភិបាល ដើម្បីអនុវត្តវិធានការក្នុងពេលមានអាសន្ន ក្នុងនោះរួមមានការដាក់កម្រិតឬហាមឃាត់ការធ្វើដំណើរ ការនិយាយដោយសេរី និងសកម្មភាពអាជីវកម្ម ការបិទទីសាធារណៈនិងឯកជន ការឈ្លបស្តាប់ការសន្ទនា ក៏ដូចជាការតាមដាននិងការត្រួតពិនិត្យទៅលើប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម។ ប្រសិនបើភាពអាសន្ននេះត្រូវបានប្រកាស វិធានការទាំងនេះមានសក្តានុពលក្នុងការរឹតត្បិតសិទ្ធិសេរីភាពមូលដ្ឋានរួមមានសេរីភាពខាងបង្កើតសមាគម សេរីភាពខាងការប្រមូលផ្តុំ ការទទួលបានព័ត៌មាន ការធ្វើដំណើរ ក៏ដូចជាសិទ្ធិក្នុងការធ្វើការ និងសិទ្ធិក្នុងការកាន់កាប់ទ្រព្យសម្បត្តិ ជាដើម។ មាត្រា ៥ នៃច្បាប់នេះមិនមានចែងពីដែនកំណត់ ដើម្បីហាមឃាត់វិធានការទាំងនេះឲ្យសមស្របទៅតាមច្បាប់សិទ្ធិមនុស្សនោះទេ នេះមានន័យថាច្បាប់នេះអាចត្រូវបានអនុវត្តយ៉ាងងាយស្រួលដោយមិនអនុលោមតាមគោលការណ៍សិទ្ធិមនុស្ស ព្រមទាំងផ្តោតទៅលើអង្គគោលដៅជាបុគ្គល អង្គការសង្គមស៊ីវិលឬប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសេរីផងដែរ។ មាត្រា៥ ត្រូវតែធ្វើវិសោធនកម្មដើម្បីដាក់បញ្ចូលដែនកំណត់ និងលក្ខខ័ណ្ឌ ក្នុងការកំណត់យ៉ាងតឹងរ៉ឹងចំពោះអំណាចដែលបានផ្តល់ទៅឲ្យរដ្ឋាភិបាលដើម្បីធានាដល់ការគោរពសិទ្ធិមនុស្ស ក្នុងពេលឆ្លើយតបទៅនឹងភាពអាសន្ន និងធានាថាច្បាប់នេះមិនត្រូវបានប្រើដើម្បីបំបិទសំឡេង ឬបំភិតបំភ័យសំឡេងដែលមិនស្របនឹងរដ្ឋាភិបាលនោះ។
២. បទល្មើសព្រហ្មទណ្ឌក្នុងមាត្រា ៧, ៨ និង ៩ ៖ សក្តានុពលនៃការប្រើប្រាស់ច្បាប់នេះដើម្បីតម្រង់គោលដៅទៅលើអ្នកការពារសិទ្ធិមនុស្ស សង្គមស៊ីវិល ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ ក៏ដូចជាប្រជាពលរដ្ឋទូទៅគឺកាន់តែមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរ ដោយសារតែការដាក់នូវបទល្មើសព្រហ្មទណ្ឌដែលមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរចំពោះការមិនគោរពតាមវិធានការសម្រាប់ទាំងបុគ្គលនិងនីតិបុគ្គល។ រដ្ឋាភិបាលគួរតែពិនិត្យឡើងវិញនូវពាក្យដែលមិនច្បាស់លាស់ដែលចែងក្នុងមាត្រា ៧, ៨ និង ៩ ដើម្បីធានាថារដ្ឋាភិបាលប្រកាន់នូវគោលការណ៍និត្យានុកូលភាពនិងសមាមាត្រ ព្រមទាំងដើម្បីធានាថា ច្បាប់នេះនឹងមិនត្រូវយកមកប្រើប្រាស់សម្រាប់បង្ក្រាបទៅលើសេរីភាពពលរដ្ឋ ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសេរី និងសំឡេងជំទាស់។
៣. កង្វះគណនេយ្យភាព ៖ ទោះបីជាមានការផ្តល់អំណាចដល់រដ្ឋាភិបាលដ៏លើសលប់ក៏ដោយ ក៏ច្បាប់នេះមានចែងតិចតួចទាក់ទងនឹងយន្តការត្រួតពិនិត្យនិងតុល្យភាពអំណាច។ មាត្រា ៣ ចែងថាសេចក្តីសម្រេចរបស់រដ្ឋសភាឬព្រឹទ្ធសភាដើម្បីបញ្ចប់ភាពអាសន្ន ត្រូវធ្វើឡើងដោយព្រះរាជក្រឹត្យតាមសំណើរបស់នាយករដ្ឋ មន្ត្រី។ ក្នុងមាត្រានេះចែងពីការផ្ទេរអំណាចត្រួតពិនិត្យដើម្បីបញ្ចប់ភាពអាសន្នពីរដ្ឋសភា និងព្រឹទ្ធសភាទៅនាយករដ្ឋមន្រ្តីដែលនេះបំពានលើមាត្រា៨៦ និង ១០២ នៃរដ្ឋធម្មនុញ្ញកម្ពុជា។ មាត្រា ៦ មានគោលបំណងដាក់ចេញនូវកម្រិតនៃការត្រួតពិនិត្យនិងគណនេយ្យភាព ដែលនៅតែមិនគ្រប់ជ្រុងជ្រោយដើម្បីការពារដល់ការអនុវត្តច្បាប់នេះទេ។ រដ្ឋាភិបាលបានថ្លែងនៅក្នុងសេចក្តីថ្លែងការណ៍របស់ខ្លួនទៅកាន់ការិយាល័យឧត្តមស្នងការទទួលបន្ទុកសិទ្ធិមនុស្ស ថាការអនុវត្តបទប្បញ្ញត្តិនៃច្បាប់នេះស្របតាមច្បាប់សិទ្ធិមនុស្សនិង “ប្តេជ្ញាចំពោះកាតព្វកិច្ចរបស់ខ្លួនស្របតាមមាត្រា ៤ នៃកតិកាសញ្ញាអន្តរជាតិស្តីពីសិទ្ធិពលរដ្ឋ និងសិទ្ធិនយោបាយ” ប៉ុន្តែ ច្បាប់នេះមិនមានចែងពីបទប្បញ្ញត្តិណាមួយដើម្បីអនុវត្តវិធានការនេះទេ។ ដោយសាតែមិនមានការចែងគ្រប់គ្រាន់បែបនេះ ច្បាប់នេះត្រូវតែកែលម្អដើម្បីណែនាំយន្តការត្រួតពិនិត្យអោយបានគ្រប់គ្រាន់និងឯករាជ្យដើម្បីការពារពីការរំលោភបំពាននិងអនុវត្តមិនត្រឹមត្រូវ។ បើគ្មានគណនេយ្យភាពទេ អំណាចប្រតិបត្តិនឹងអនុវត្តដោយគ្មានដែនកំណត់។
ក្នុងពេលមានវិបត្តិនិងភាពអាសន្នសាធារណៈគឺជាពេលដែលសំខាន់ជាងពេលណាៗទាំងអស់ សម្រាប់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការអនុវត្តតាមកាតព្វកិច្ចសិទ្ធិមនុស្សរបស់រដ្ឋ ហើយការគោរពនេះចាំបាច់ត្រូវបញ្ចូលទៅក្នុងការឆ្លើយតបផ្នែកច្បាប់។ យើងខ្ញុំទទួលស្គាល់នូវភាពចាំបាច់ក្នុងការដាក់អាទិភាពលើការការពារសិទ្ធិសុខភាពក្នុងកំឡុងពេលមានវិបត្ដិមេរោគកូវីដ១៩នេះ ប៉ុន្តែក៏ត្រូវតែមានតុល្យភាពជាមួយនឹងការគោរពសិទ្ធិមនុស្សជាទូទៅផងដែរ។
យើងខ្ញុំសូមអំពាវនាវដល់រដ្ឋាភិបាលធ្វើការពិគ្រោះយោបល់អោយបានទូលំទូលាយជាមួយភាគីពាក់ព័ន្ធក្នុងគោលបំណងធ្វើវិសោធនកម្មច្បាប់នេះ។ ការធ្វើវិសោធនកម្មទាំងនេះត្រូវរាប់បញ្ចូលទាំងការរដាក់ដែនកំណត់លើការអនុវត្តអំណាចរបស់រដ្ឋាភិបាលដើម្បីធានាថាច្បាប់នេះមិនងាយនឹងត្រូវបានបំពានផ្ទុយពីគោលបំណងនៃច្បាប់ និងអនុវត្តតាមកាតព្វកិច្ចសិទ្ធិមនុស្សរបស់ប្រទេសកម្ពុជា៕
សេចក្តីថ្លែងការណ៍នេះ គាំទ្រដោយ៖
| ១ | សហគមន៍១៨៥K ទីតាចំបក់ធំ (កំពង់ឆ្នាំង) |
| ២ | សហគមន៍ដីធ្លី ១៩៧ (កោះកុង) |
| ៣ | សហគមន៍កៅពីរ (ភ្នំពេញ) |
| ៤ | អង្គការក្រុមការងារដើម្បីដោះស្រាយទំនាស់ |
| ៥ | សហគមន៍អណ្តូងថ្ម (ព្រះសីហនុ) |
| ៦ | សហគមន៍ដីធ្លីអណ្តូងត្របែក (ស្វាយរៀង) |
| ៧ | សហគមន៍បន្ទាយស្រី (ភ្នំពេញ) |
| ៨ | សហគមន៍បាតខ្ទះ (ព្រះសីហនុ) |
| ៩ | សហគមន៍បឹងប្រាំ (បាត់ដំបង) |
| ១០ | សហគមន៍បឹងឈូក (ភ្នំពេញ) |
| ១១ | សហគមន៍បឹងត្របែក (ភ្នំពេញ) |
| ១២ | សហគមន៍បុរីកីឡា (ភ្នំពេញ) |
| ១៣ | អង្គការអភិវឌ្ឍន៍សំលេងសហគមន៍ |
| ១៤ | សហគមន៍ សេ អ៊ី ប្រាំ (ព្រះសីហនុ) |
| ១៥ | សម្ព័ន្ធសហជីពកម្ពុជា |
| ១៦ | មជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជា |
| ១៧ | មជ្ឈមណ្ឌលកម្ពុជាដើម្បីប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយឯករាជ្យ |
| ១៨ | សហព័ន្ធសហជីពកម្មករចំណីអារហារនិងសេវាកម្មកម្ពុជា |
| ១៩ | សមាគមគ្រូបង្រៀនកម្ពុជាឯករាជ្យ |
| ២០ | សម្ព័ន្ធខ្មែរជំរឿននិងការពារសិទ្ធិមនុស្ស |
| ២១ | បណ្តាញយុវជនកម្ពុជា |
| ២២ | សហគមន៍ដីធ្លីជីខក្រោម (កោះកុង) |
| ២៣ | សហគមន៍ជើងព្រៃ (កំពង់ចាម) |
| ២៤ | សហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិច ច្រាយ (រតនៈគិរី) |
| ២៥ | សម្ព័ន្ធសហគមន៍កសិករកម្ពុជា |
| ២៦ | សហគមន៍ទ្រទ្រង់ធម្មជាតិ (ពោធិ៍សាត់) |
| ២៧ | អង្គការមជ្ឈមណ្ឌលអបរំច្បាប់សម្រាប់សហគមន៍ |
| ២៨ | សហគមន៍ដកពរ (កំពង់ស្ពឺ) |
| ២៩ | អង្គការ សមធម៌កម្ពុជា |
| ៣០ | សហគមន៍នេសាទ (កោះកុង) |
| ៣១ | សហគមន៍អភិរក្សព្រៃឈើជីវៈចំរុះ (ស្វាយរៀង) |
| ៣២ | សហគមន៍ព្រៃឈើ និង ធនធានធម្មជាតិ (ពោធិ៍សាត់) |
| ៣៣ | សហគមន៍អតីតបណ្តាញស្រ្តីបឹងកក់ (ភ្នំពេញ) |
| ៣៤ | សមាគមប្រជាធិបតេយ្យឯករាជ្យនៃសេដ្ឋកិច្ចក្រៅប្រព័ន្ធ |
| ៣៥ | សមាគម ខ្មែរកម្ពុជាក្រោមដើម្បីសិទ្ធិមនុស្ស និងអភិវឌ្ឍន៍ |
| ៣៦ | ខ្មែរថាវរៈ |
| ៣៧ | សហគមន៍ឃ្មុំស្រុកថ្លុក (កំពង់ធំ) |
| ៣៨ | សហគមន៍ឃ្លាំងទឹក៧៨ (សៀមរាប) |
| ៣៩ | សហគមន៍នេសាទកោះស្រឡៅ (កោះកុង) |
| ៤០ | សហគមន៍ដីធ្លីភូមិភ្នំក្រិញ (ប៉ៃលិន) |
| ៤១ | Lawyers’ Rights Watch Canada |
| ៤២ | សហគមន៍ដីធ្លីឡពាង (កំពង់ឆ្នាំង) |
| ៤៣ | សហគមន៍មានជ័យ (ស្វាយរៀង) |
| ៤៤ | អង្គការការពារសិទ្ធិជនជាតិភាគតិច |
| ៤៥ | សហគមន៍អមលាំង (កំពង់ស្ពឺ) |
| ៤៦ | សហគមន៍អូឈើទាល (ព្រះសីហនុ) |
| ៤៧ | សហគមន៍ពាមរស់ (កំពង់ស្ពឺ) |
| ៤៨ | សហគមន៍ភ្នំបាត |
| ៤៩ | សហគមន៍ភ្នំក្រោម (សៀមរាប) |
| ៥០ | សហគមន៍ភូមិ ២៣ (ភ្នំពេញ) |
| ៥១ | សហគមន៍ភូមិបរឡយ (រតនៈគិរី) |
| ៥២ | សហគមន៍ភូមិបាអរ (រតនៈគិរី) |
| ៥៣ | សហគមន៍ភូមិសមុទ្រក្រោម (រតនៈគិរី) |
| ៥៤ | សហគមន៍ព្រែកតាគង់ (ភ្នំពេញ) |
| ៥៥ | សហគមន៍ព្រែកតានូ (ភ្នំពេញ) |
| ៥៦ | សហគមន៍ព្រៃឈើពេជ្រចង្វាល្អឆើត (កំពង់ឆ្នាំង) |
| ៥៧ | សហគមន៍ព្រៃឡង់ (កំពង់ធំ) |
| ៥៨ | សហគមន៍ផ្លូវរថភ្លើងទួលសង្កែ A (ភ្នំពេញ) |
| ៥៩ | សហគមន៍រស្មីសាមគ្គី (កំពង់ស្ពឺ) |
| ៦០ | អង្គការ សមាគមធាងត្នោត (STT) |
| ៦១ | សហគមន៍ដីធ្លីសាមគ្គីរមាសហែក (ស្វាយរៀង) |
| ៦២ | សហគមន៍ SOS ព្រលានយន្តហោះអន្តរជាតិភ្នំពេញ |
| ៦៣ | សហគមន៍ស្រែប្រាំង (ត្បូងឃ្មុំ) |
| ៦៤ | សហគមន៍ធនធានព្រៃឈើស្ទឹងខ្សាច់ស (កំពង់ឆ្នាំង) |
| ៦៥ | សហគមន៍តានី ១៩៧ ឃុំជីខលើ (កោះកុង) |
| ៦៦ | សហគមន៍ទន្លូង (កំពង់ចាម) |
— ចប់—
